Μπορεί στην Ελλάδα να μην έχουμε την ανάπτυξη που θα έπρεπε στην ποδηλασία.
Μπορεί οι συμμετοχές στα Πανελλήνια Πρωταθλήματα να μην αντανακλούν τη δυναμική που θα άξιζε στο άθλημα.
Μπορεί η ποδηλασία να παραμένει χαμηλά στην αθλητική ιεραρχία της χώρας, κάτω από σπορ με λιγότερη τεχνική, λιγότερη προσπάθεια αλλά περισσότερη προβολή.
Μπορεί όλα αυτά να ισχύουν.
Όμως υπάρχει κάτι στο οποίο είμαστε χωρίς καμία αμφιβολία πρώτοι:
Στην αξία των ποδηλάτων.
Όταν σπάμε τα ρεκόρ… τιμών
Ακόμα και στις μικρές ηλικιακές κατηγορίες, το φαινόμενο είναι σαφές:
Αθλητές που προπονούνται σταθερά και συμμετέχουν κανονικά σε αγώνες, εξοπλίζονται με ποδήλατα πολλαπλάσιας αξίας από αυτή που δικαιολογεί το επίπεδο ή η ηλικία.
Μιλάμε για:
ηλεκτρονικά groupset,
dropper post,
πλήρη ανάρτηση,
τροχούς carbon,
τιμές που φτάνουν – ή και ξεπερνούν – τις €15.000 σε μίνι κατηγορίες.
Αξίζει να σκεφτούμε πως:
Τα επαγγελματικά ποδήλατα του Tour de France κυμαίνονται στα €10.000–€14.000.
Και όμως, σε ελληνικούς αναπτυξιακούς αγώνες, πολλά ποδήλατα μικρών αθλητών ξεπερνούν αυτά τα ποσά.
Η ψυχολογία του «δεν είμαι αρκετός»
Μπαίνει και ένα άλλο ζήτημα:
Τι μήνυμα δίνουμε όταν ένα παιδί με ποδήλατο αξίας €4.000–€5.000 θεωρείται “υποεξοπλισμένο”;
Πόση πίεση μεταφέρεται σε γονείς και σωματεία;
Πόσοι αθλητές νιώθουν «υποδεέστεροι» επειδή δεν έχουν “το καλύτερο”;
Πόσοι μένουν εκτός γιατί δεν έχουν τη δυνατότητα να ακολουθήσουν αυτό το “στάτους εξοπλισμού”;
Το ποδήλατο είναι εργαλείο, όχι μέσο επίδειξης. Κι όταν αυτό το χάνουμε, χάνουμε και το μέτρο.
❓ Τελικά… για ποιον είναι όλο αυτό;
Είναι η πίεση του ανταγωνισμού;
Είναι η εικόνα στο social;
Είναι η αγορά που σπρώχνει τα πράγματα;
Ή απλώς είναι μια ψευδαίσθηση ότι “το καλύτερο ποδήλατο φέρνει και καλύτερα αποτελέσματα”;
Αν ήταν έτσι, θα βλέπαμε νίκες και ρεκόρ με βάση τον τιμοκατάλογο. Αλλά ο αγώνας, η τακτική και η προπόνηση λένε άλλα.
Το πρόβλημα δεν είναι τα λεφτά – είναι η προτεραιότητα
Δεν κατακρίνεται κανείς που επενδύει στο παιδί του. Το αντίθετο.
Αλλά πρέπει να βρίσκουμε ισορροπία μεταξύ:
υγιούς αθλητικής εξέλιξης,
ρεαλιστικής υποστήριξης,
και πραγματικής ανάγκης για εξοπλισμό.
Συμπέρασμα
Δεν χτίζεται αθλητής με τιμολόγιο.
Δεν αναπτύσσεται ποδηλασία με βάση ποιος έχει το ακριβότερο πλαίσιο.
Και σίγουρα δεν ανεβαίνεις στο βάθρο μόνο επειδή ανεβαίνεις στο πιο ακριβό ποδήλατο.
Αν πραγματικά θέλουμε ανάπτυξη, ας επενδύσουμε:
στη δουλειά,
στη στήριξη των συλλόγων,
και στην ψυχολογία του αθλητή — όχι στην υπεραξία του εξοπλισμού.
