Το αγωνιστικό καλεντάρι της ποδηλασίας για τον Σεπτέμβριο 2025 αποτυπώνει μια από τις πιο πυκνές και πολυεπίπεδες περιόδους των τελευταίων ετών. Ένας μήνας με:
✅ Πανελλήνια Πρωταθλήματα (με εθνική βαρύτητα):
XCO / XCC / XCR Παμπαίδων – Πανκορασίδων – Παίδων – Κορασίδων (Κρήτη – 27-28 Σεπτεμβρίου)
MTB Marathon Ελίτ και Μάστερς (Κρήτη – 28 Σεπτεμβρίου)
Πανελλήνιες Ημέρες Νεολαίας (21 Σεπτεμβρίου – Αττική)
Περιφερειακά Πρωταθλήματα (αναγνωρισμένα, με ένταση):
Δρόμος Αντοχής / Χρονομέτρησης / MTB – Κεντρική Ελλάδα, Μακεδονία, Αττική κ.ά.
Αγώνες-Θεσμοί και Open διασυλλογικοί:
Κάτω Τιθορέα – 8 χρόνια συνεχόμενης παρουσίας με πλήρες πρόγραμμα 3 ημερών
Ανάβαση Πάρνηθας, Ταϋγέτου, Ανατολής, Φούρνοι, Πύργος, Κύμη, Theseus Gran Fondo
UCI MTB Eliminator Αθήνας (7 Σεπτεμβρίου)
❗ Το πρόβλημα δεν είναι μόνο η ποσότητα – είναι η επαλληλία και η συσσώρευση κόστους
Για να ανταποκριθεί κανείς σε όλες τις βασικές διοργανώσεις του μήνα (π.χ. Τιθορέα, Πρωταθλήματα, Gran Fondo, Αναβάσεις), χρειάζεται:
τουλάχιστον 4 μεγάλα ταξίδια,
7–10 ημέρες εκτός βάσης,
δεκάδες ώρες μετακίνησης,
και ένα οικονομικό κόστος που δεν είναι εφικτό για τον μέσο αθλητή/οικογένεια/σωματείο.
Και όλα αυτά σε έναν μήνα.
Οικογενειακά διλήμματα και έλλειψη ανθρώπινου δυναμικού
Σε πολλές περιπτώσεις:
ο πατέρας ή η μητέρα του μικρού αθλητή είναι και ο ίδιος/η ίδια Μάστερ αθλητής/τρια.
Ο προπονητής του συλλόγου έχει παράλληλη υποχρέωση σε άλλο αγώνα.
Άρα:
Ποιος συνοδεύει το παιδί;
Ποιος τρέχει; Ποιος μένει πίσω;
Και ποιον επιλέγει το σωματείο να καλύψει όταν πρέπει να στείλει κάποιον με εισιτήριο ή βαν;
Κάτι (δεν) βγαίνει
Ας είμαστε ρεαλιστές:
Δεν είναι όλοι οι αγώνες ανταγωνιστικοί.
Δεν θα πάνε παντού οι ίδιοι.
Αλλά κάποιοι αγώνες θα “χτυπηθούν”. Όχι γιατί δεν αξίζουν, αλλά γιατί δεν χωράνε στο πρόγραμμα.
Και αυτό είναι κρίμα κυρίως για τις διοργανώσεις θεσμούς και για εκείνες που δουλεύουν ουσιαστικά στη βάση του αθλήματος.
Τελική σκέψη
Ο φετινός Σεπτέμβρης είναι η απόδειξη ότι:
η αγωνιστική ανάπτυξη δεν σημαίνει αριθμητική πληθώρα,
ότι η ποδηλατική κοινότητα δεν είναι ανεξάντλητη,
και ότι το συλλογικό, συντονισμένο χτίσιμο του καλενταριού, με κατανομή περιφερειακή – κατηγοριακή – θεματική, πρέπει να γίνει προτεραιότητα.
Αλλιώς, μένει να επιλέγουμε:
Εγώ ή το παιδί μου;
Ο θεσμός ή το πρωτάθλημα;
Ο αγώνας μου ή το σωματείο μου;
